Vaak wordt een diepte van 275 tot 300 cm aangehouden. Veel begraafplaatshouders geven graven voor 2 personen/kisten uit. De diepste kist wordt dan ongeveer op 2 meter diepte begraven. In sommige plaatsen of regio's zou 3 kisten te diep zijn in verband met de hoogte van het grondwater.
Het kan wat variëren, maar het is in ieder geval wettelijk verplicht is dat (de bovenste) kist minimaal 65 cm onder de grond staat.
Voor een lijk in een kist helemaal verteerd is (verdwenen is), moet u aan tientallen jaren denken. Soms kun je na honderden jaren nog skeletten of delen van skeletten op een oude begraafplaats vinden. Soms is na 20 of 30 jaar alles helemaal weg. Dat verschilt dus van begraafplaats tot begraafplaats.
Bij lijken van een normaal postuur neemt dat proces zo'n tien jaar in beslag. In de eerste weken gaat het heel snel. Bacteriën, die bij leven al in het lichaam aanwezig zijn en bij de spijsvertering een rol spelen, keren zich nu tegen hun voormalige gastheer.
Dit wordt wel vaak gedacht, maar is een misverstand. Bij het begraven wordt de kist onder een laag van 50 centimeter aarde gelegd. Dit is wettelijk bepaald. Zo diep leven er geen wormen.
Wat is cremeren? Cremeren is het proces waarbij een overleden lichaam wordt verbrand. Het verbranden van het lichaam doet voor diegene geen pijn, je voelt er dan niks meer van want alleen je lijf is er nog.
Het lichaam laat methaanthiol vrij gedurende het ontbindingsproces. Methaanthiol ruikt naar zweetvoeten en rotte witte kool. Dimethyldisulfide is een stinkend gas dat voortkomt via vele bronnen, zoals bacteriën, schimmels, planten, en dieren. Rottend vlees geeft dit gas af.
Over de bovenste kist moet zich minstens 65 cm aarde bevinden. Tussen de kisten moet zich een laag aarde van minstens 30 cm bevinden. Als je voor de hoogte van een kist uit gaat van ongeveer 50 cm, moet de diepst begraven kist in een kuil van minstens 275 cm staan. Vaak wordt een diepte van 275 tot 300 cm aangehouden.
Lijkvocht ontstaat door het vloeibaar worden van een lichaam door ontbinding. Het lichaamsvocht vermengt zich met bloed en bacteriën en is onderhevig aan allerlei chemische processen die in het lichaam plaatsvinden. Dat maakt het dat lijkvocht ook wel eens als giftig wordt beschouwd.
De weke delen van een lichaam zoals ogen en ingewanden zijn na enkele weken of maanden weg. Het spierweefsel (zeg maar het vlees) gaat veel en veel langzamer. Dat komt omdat er in de grond vrij weinig zuurstof doordringt, waardoor er een langzame stofwisseling en langzaam ontbindingsproces is.
Je beweegt
Je hebt vast wel eens verhalen gehoord over lijken die spontaan rechtop gingen zitten in hun kist. Dit is een mythe. Wel is het zo dat je lichaam spastische trekjes kan vertonen op het moment dat het lichtje uit gaat. Dit komt doordat je hersenen nog wat laatste activiteit vertonen.
Lood houdt de stank op afstand
Zonder de loden bekleding zouden de lichamen blootstaan aan zuurstof en sneller ontbinden dan in een houten kist onder de grond. Bovendien zorgt het lood ervoor dat de stank van ontbinding niet naar buiten sijpelt. Loden kisten zijn niet het exclusieve domein van royals.
In principe mag je alle makkelijk verteerbare voorwerpen meegeven in de kist. Ook tekeningen van kinderen, brieven, bloemen en foto's (zonder fotolijstje uiteraard!) mogen mee. Daarnaast vinden veel kinderen het fijn om een lievelingsknuffel mee te geven aan een overleden persoon.
Binnen twee weken na intreding van de dood komen producten van ontbinding uit de lichaamsopeningen zoals uit de mond, de neus, de anus en eventuele andere lichaamsopeningen (bijvoorbeeld wonden). De stank van rotting is op dit moment overweldigend aanwezig.
De zuurstofrijke lucht wordt onder in de grafkelder geblazen en de zuurstofarme lucht wordt bovenaan door middel van een koolstoffilter gezuiverd en zorgt ervoor dat alle schadelijke gassen gefilterd worden. Dit zorgt er mede voor dat de slecht ruikende gassen ook afgebroken worden.
Ook zorgt de kist ervoor dat anderen niet in contact kunnen komen met vocht dat eventueel het lichaam van de overledene kan verliezen en zo voor besmetting kan zorgen. Bovenal heeft de kist een symbolische betekenis, want net als bij de oude Egyptenaren geven wij een “huis” mee aan de overledene.
Rigor mortis (lijkstijfheid)
Normaal gesproken zal na ongeveer 1 tot 4 uur na het overlijden lijkstijfheid optreden. Door chemische processen worden de na overlijden verslapte spieren stijf. Rigor mortis treedt als eerste op in de extremiteiten zoals de armen, de benen en het hoofd.
Kussen onder hoofd
Plaats een kussen goed onder het hoofd van de overledene. Zorg ervoor dat het kussen niet onder de schouders zit. Deze houding is dezelfde houding als wanneer de overledene in de kist ligt.
In de 40 dagen periode neemt de ziel afscheid van de aarde en verlaat uiteindelijk deze wereld, in sommige geloofstradities wordt dit ook wel de hemelvaart genoemd. Gedurende deze periode moeten de ontslapenen of overledenen gaan beseffen dat ze moeten doorstromen naar hun nieuwe bestaan en herenigd worden met God.
Bij het cremeren wordt de kist in een crematieoven geplaatst. De kist vergaat daarbij door de hitte. Voorafgaand aan een crematie is er vaak een uitvaartdienst of een kerkdienst, maar het hoeft niet. Na het afscheid brengt de uitvaartondernemer de kist naar de ovenruimte, waar de uiteindelijke crematie plaatsvindt.
Bij een crematie wordt de overledene verbrand in een crematieoven. Het lichaam vergaat door de extreme hitte – 1100 graden – tot as. Dierbaren mogen de as houden of (laten) uitstrooien.
Kist is nodig voor veilig vervoer
"Om een overledene op een hygiënische, gezonde en veilige manier te kunnen vervoeren, is een kist nodig", zegt Wustenberghs. Na het overlijden moet de overledene verplaatst worden naar het mortuarium, het funerarium, het crematorium of naar de kerk.
Het doodsmasker, ook wel bekend als facies Hippocratica, is een fenomeen dat optreedt tijdens het naderend overlijden. Het veranderende gelaat van een stervende vertoont kenmerken zoals bleekheid, wasachtigheid en de ogen van gebrokenheid.
De huid van een overledene dat uren tot dagen in het water heeft gelegen, wordt wit en zacht en bijzonder onaangenaam voor zowel oog als neus. In lauw water (meer dan 20 °C) gaat de ontbinding snel. De huid komt los, wordt donkerder en bevlekt met bloed. De overledene gaat zwellen en de ogen puilen uit.
Crematie-as ziet eruit als een grijze tot lichtbeige poederachtige stof, vergelijkbaar met fijn zand of as uit een open haard. De kleur van de as kan variëren afhankelijk van de gebruikte crematieoven en de samenstelling van het lichaam dat wordt gecremeerd.
