Paarden zijn sociale dieren en kunnen de aanwezigheid van andere paarden en mensen waarderen. Er is bewijs dat paarden emoties kunnen ervaren en herinneringen kunnen maken, daarom is het mogelijk dat een paard iemand of iets kan missen met wie of waarmee het een hechte band heeft.
In een eerder onderzoek hebben ze bewezen dat paarden anders reageren al naargelang een menselijk gezicht op onweer of zonneschijn staat. Nu hebben ze ook aangetoond dat paarden dat gezicht en die gemoedstoestand (!) onthouden.
Het kortetermijngeheugen van een paard duurt namelijk slechts 3 tot 10 seconden, terwijl voor het kortetermijngeheugen van de mens gemiddeld gezien tussen de 15-30 seconden ligt. Het langetermijngeheugen van een paard is dan wel weer veel beter dan dat van een mens.
Je paard stuurt duidelijke signalen uit
Als je paard in de paddock of in de weide staat, is het altijd een goed teken dat het naar je toe komt gewandeld. Let daarbij ook op de oren en de ogen, want daar kan je veel van aflezen.
Hij herinnerde mij,” aldus Neeson in een interview met de New York Post. van de Paardenkliniek aan de Universiteit Utrecht kunnen paarden mensen inderdaad herkennen: “Op basis van bijvoorbeeld de stem, de geur of het gezicht kunnen paarden mensen identificeren.
Paarden verstaan ons mensen niet, maar begrijpen ons zeer zeker. Dat blijkt uit wetenschappelijk onderzoek. De dieren zijn in staat om subtiele oog- en lichaamsbewegingen op te vangen en te 'vertalen'. Helaas houdt het daar dan ook wel met op: echt communiceren lijkt onmogelijk.
Paarden kunnen dus kleuren onderscheiden, maar minder goed als mensen (die wel alle kegeltjes hebben). Je kunt dit vergelijken met een persoon die kleurenblind is. Een paard kan blauw, geel, wit en grijstinten goed van elkaar onderscheiden, maar rood en groen bijna niet.
Ze had immers tevoren al besloten wat ze zou zien. Maar ze heeft wel gelijk, natuurlijk, in die zin dat paarden wel degelijk boos kunnen worden op hun mensen, en dat laten zien ook. En ook geclickertrainde paarden kunnen heel boos worden op hun mensen.
Het orenspel. Aan de stand van de oren kun je zien in wat voor stemming het paard is. Heeft het paard zijn oren naar voren, dan is hij meestal in een goede bui en oplettend. Worden de oren iets naar achter gespitst, dan hoort het paard een geluid achter zich.
Het paard likt en bijt zachtjes in je handen
Misschien wil het paard gewoon een snoepje van je. Maar het kan soms ook duiden op iets wat speelt bij jou, bijvoorbeeld als je vingers gevouwen zijn en het paard iets harder gaat bijten in je vingers.
Paarden hebben echt geen tijdsbesef, hoor. Na de reis kunnen ze heerlijk rondrennen hier.''
Paarden trekken weleens hun lip op, waardoor het lijkt alsof ze lachen. Deze beweging van de bovenlip heet in de wetenschap 'flemen' en is een manier om geuren beter te ontleden. Lip omhoog en neus in de lucht: het is best een grappig gezicht bij een paard, omdat het lijkt alsof hij zijn tanden bloot lacht.
De meeste mensen denken dat een paard lacht, als hij/zij zijn bovenlip krult en zijn tanden ontbloot; het lijkt op een brede grijns. Eigenlijk lachen paarden niet, het is een reactie die te maken heeft met de geuren. Het paard registreert alleen de geuren die via de lucht naar zijn klieren stromen.
Een paard heeft, net als wij, gedachten, gevoelens en emoties. Bepaalde zaken zijn soortgebonden maar verder heeft ieder mens én ieder ander dier een eigen karakter. Als wij ons wat beter verdiepen in de gevoelens, gedachten en emoties van paarden wordt het ook makkelijker het gedrag van paarden te begrijpen.
Tegenwoordig zijn de meeste mensen (wetenschappers en ervaringsdeskundigen) het er over eens dat dieren, en dus ook paarden, wel degelijk emoties ervaren.
Maar waarom dan die traan in Sprundel? Valk is ervan overtuigd dat het door het trauma komt, maar wat we weten is dat paarden zelf tranen kunnen produceren uit de traanklieren bij hun ogen. Tranen zijn voor paarden nodig om het hoornvlies vochtig te houden.
Het is voor het welzijn van paarden dus belangrijk dat ze met andere paarden om zich heen leven en niet geïsoleerd staan. Het is voor paarden stressvol om langdurig alleen te staan en dit kan leiden tot gedragsproblemen. Ze voelen zich onveilig en ongelukkig.
Veel paardeneigenaren merken dat het paard hun emoties en stemmingen haarfijn aanvoelt. Dat kan positief zijn: als de verzorger zich verdrietig voelt, zal het paard zachtaardiger reageren. Maar helaas gebeurt het vaak op een negatieve manier. De verzorger is wat gestrest, waardoor het paard juist tegendraads reageert.
Je laat het paard je hand targetten op hoofdhoogte. Als dat goed gaat breng je deze steeds dichter bij je wang, totdat je de hand tegen je wang aanduwt. Uiteindelijk haal je je hand weg, wijs je naar je wang en zeg je het signaalwoord "Kusje" of "Lik".
Paarden begroeten mensen op een soortgelijke manier en het bepaalt of je wel of geen respect krijgt. Het gaat als volgt: In de begroeting wordt door het paard het haar en de oren van de mens besnuffeld. Ook onze adem is interessant, omdat een paard daar iemand aan kan herkennen.
Als tegen iemand wordt gezegd dat hij een gegeven paard niet in de bek moet kijken, betekent dit dat hij niet zo kritisch moet zijn over iets wat hij cadeau heeft gekregen.
Als een paard bewust zijn been naar je toe draait, is hij zogezegd klaar om te trappen. Breng jezelf in veiligheid en analyseer vervolgens waarom het paard dit signaal gaf. Misschien is pijn de oorzaak van het bedreigende gedrag.
Paarden in het donker
Paarden hebben een speciale, reflecterende laag in hun ogen. Die wordt het Tapetum Lucidum genoemd en versterkt het restlicht. Daarnaast hebben paarden drie keer zoveel receptoren, oftewel lichtgevoelige cellen, in het oog dan wij. Daardoor kunnen paarden zich ook 's nachts goed oriënteren.
Waarom rusten paarden staand uit? In het wild moeten paarden altijd alert zijn op roofdieren. Als ze dan gaan liggen om te slapen, komen ze nooit op tijd weg als er een roofdier aan komt gesprint. Daarom hebben paarden een mechanisme dat zorgt dat ze ook staand kunnen rusten.
Dit artikel luidt als volgt: “De bezitter van het dier is aansprakelijk voor de door het dier aangerichte schade, tenzij aansprakelijkheid op grond van de vorige afdeling zou hebben ontbroken indien hij de gedraging van het dier waardoor de schade werd toegebracht, in zijn macht zou hebben gehad”.
