Kikkervisjes zien er uit als visjes met een lange staart. Met hun kieuwen halen ze adem, net als vissen. Na ongeveer 6 weken krijgen ze achterpootjes en daarna komen de voorpootjes. Langzaam verdwijnt hun staart en krijgen ze longen.
1pnt Kikkervisjes hebben een lange staart. Deze staart heeft een functie bij de voorbeweging.
Kikkerdril ofwel kikkereitjes, doen er een paar dagen over om uit te groeien tot kikkervisjes. Langzamerhand krijgen de kikkervisjes pootjes. Na ongeveer drie maanden zijn het niet langer visjes maar kikkers, ze moeten nu boven water komen om te ademen.
Het feit dat kikkers (en padden) geen staart hebben, is bijzonder binnen de amfibieëngroep: de meeste andere amfibiesoorten hebben wel een staart. In het beginstadium van hun ontwikkeling hebben kikkers ook een staart, maar in de transformatie van larve (kikkervisje) tot kikker, verdwijnt die.
De voorpoten komen tevoorschijn en hebben direct gespleten tenen. De kop wordt platter en de ogen worden groter en gaan uitpuilen. De kop is nu typisch kikker-achtig, voor- en achterpoten zijn volledig ontwikkeld. Het kikkervisje lijkt uiterlijk op een kikker maar heeft nog wel een staart.
De larven van L. laevis eten soms insecten, maar meestal andere kikkervisjes. Ook hun eigen soortgenoten staan op het menu. Ze hebben geen tanden en kunnen dus geen stukjes losknagen; in plaats daarvan zetten ze hun bek helemaal open, zodat ze hun prooi in één keer naar binnen zuigen.
Kikkers zijn dan weer geen hoogvliegers: zij hebben weinig hersenen voor hun gewicht. Naast deze massaverhouding spelen ook andere factoren mee om intelligentie te bepalen, waaronder geheugen, ruimtelijke oriëntatie en gebruik van werktuigen.
Wat is de functie van een staart? De belangrijkste functies van de staart zijn vliegen verjagen, communiceren en balanceren. Zo zie je koeien en paarden in de wei veelal zwiepen met hun staart om zo de vliegen weg te jagen. Honden en katten laten door de positie en de beweging van hun staart zien hoe ze zich voelen.
Bij veel dieren heeft de staart een duidelijke functie. Veel boombewonende apen hebben een lange staart waarmee ze zich in evenwicht houden als ze van tak tot tak rennen. Vissen en dolfijnen gebruiken hun staart bij het zwemmen. Voor paarden is het meer een harige vliegenmepper en kangoeroes zitten er op.
De grootste oorzaken zijn het verlies van de natuurlijke habitat, de klimaatsverandering en ziektes. Maar nieuw onderzoek toont dat pesticiden en andere chemicaliën een belangrijke rol spelen bij de sterfte onder deze dieren.
Een kikker oppakken doe je dus maar beter niet.
Niet alleen is het erg stresserend voor het dier, maar aan je handen zitten ook vuil, vet en zeepresten, die de doorlaatbare huid van de kikker kunnen verstoppen en zo zijn toegang tot water en zuurstof blokkeren.
Als 2 van de 2500 jonge kikkervisjes volwassen, geslachtsrijp worden en op hun beurt weer zo'n overvloed aan eitjes leggen blijft de kikkerstand gelijk. Er mogen dus, gekeken naar voortbestaan, heel veel kikkervisje op weg naar volwassenheid doodgaan.
Vul de pot of vaas altijd met vijverwater van waaruit het kikkerdril afkomstig is. Gewoon kraanwater bevat niet de juiste voedingstoffen en mineralen, en kan tevens te veel kalk of zelfs chloor bevatten waar het kikkerdril niet tegen kan.
Om aan zuurstof te komen zuigen jonge kikkervisjes kleine luchtbelletjes in hun mondholte, om ze vervolgens onder druk hun longen in te duwen. Handig, aangezien de nog geen 3 millimeter lange lijfjes onmogelijk de oppervlaktespanning van water kunnen doorbreken om hun kop uit het water te steken en lucht in te ademen.
Wanneer ze kopje onder gaan gebruiken ze niet hun longen maar wel hun huid om te ademen. Hun zeer dunne vel is zo goed doorbloed dat het zuurstof rechtstreeks uit het water kan opnemen. Op die manier kan een kikker, die zich tijdens de wintermaanden ingraaft in de modder, maandenlang overleven zonder te stikken.
Ongeveer drie dagen nadat de kikkervisjes uit hun ei zijn, kun je beginnen met bijvoeren. Je kunt ze schijfjes biologische tomaat of komkommer, stukjes gewassen sla, andijvie, weegbree of paardebloem geven. Let op: je hoeft ze maar heel weinig te geven, anders vervuilt het water!
Pak de bovenste helft van het haar, borstel door en zet vast. Verdeel vervolgens de tweede sectie door de helft, maak het haar glad met de borstel en bind vast boven de eerste paardenstaart. Nu kun je je haar erover heen laten vallen en oogt je staart een stuk voller.
Een staart is een extremiteit vlak boven de anus van diverse dieren. De anatomie en het voorkomen variëren sterk. De staart kan worden gebruikt voor utilitaire, defensieve en/of sociale doeleinden, mede afhankelijk van de anatomische bouw en het biotoop.
"De meest mensachtige apen hebben geen staart", zegt Van Hooff. "Deze is bij de voorouderen in de evolutie verdwenen omdat mensapen veel zwaaien en over de grond lopen. Dan is zo'n staart onhandig en niet meer nodig."
Een staart heeft wervels en kan dus breken. Dit kan gebeuren na een botsing, beklemming of val. Het hangt af van de locatie van de fractie hoe serieus deze is. Aan het puntje van de staart of de buurt ervan, kan de breuk uit zichzelf genezen en zal (mogelijk) alleen een kleine knik or bobbel zichtbaar blijven.
Net zoals dat het niet zo goed is voor je haar om overdag een super strakke knot of staart in te hebben, geldt dat ook tijdens het slapen. Er wordt door een strakke ponytail of knot namelijk constant getrokken aan de haarzakjes. Dit kan alopecia tractie veroorzaken, een vorm van haaruitval.
Als de staart hevig heen en weer beweegt, dan is de kat boos of gestrest. Als de staart recht omhoog staat met het puntje recht opgericht dan is de kat vaak tevreden en vrolijk. Als de staart recht omhoog staat met de haren overeind, dan toont de kat agressie.
Overigens, de kikkers bijten niet, het gif zit in de huid en komt vrij bij overmatige stress en is slechts dan gevaarlijk indien het in de bloedbaan van een aanvaller komt.
Hoewel het niet nodig is om de kikkers te voeren, kan de liefhebber ze handtam maken door regelmatig meelwormen uit de hand of uit een bakje te laten eten. Ze zullen als ze het gewend zijn op het gerammel met het bakje al te voorschijn komen.
