Zeg stop. Geef één keer heel kort en duidelijk aan dat het gedrag van de stalker ongewenst is, dat u wilt dat het stopt en dat u niet meer zal reageren op contactpogingen. Houdt u daar vervolgens aan en neem zelf geen contact op met de stalker en reageer niet op diens contactpogingen. Informeer anderen.
Wat is stalken? Stalken is iemand opzettelijk en structureel lastigvallen. Er wordt inbreuk gemaakt op het persoonlijk leven van het slachtoffer, waardoor zijn of haar gevoel van veiligheid en vrijheid wordt aangetast. Stalken, ook wel belagen genoemd, is een misdrijf en kan maanden maar soms ook jaren duren.
Je kunt bij de politie aangifte doen of melding doen van stalking. Je kunt samen met de politie een plan maken om de stalker te laten stoppen. De politie kan helpen om te bepalen hoe groot de risico's zijn dat het stalken erger wordt.
Uit onderzoek blijkt dat bijna 1/3e van de jeugd wel eens stalk-achtig gedrag heeft laten zien (1) zoals: Iets over de top doen om aandacht te krijgen. Tegen iemand proberen te praten die niet met jou wil praten. Hyper-intiem tegen iemand doen.
Personen die passen bij deze stalker beschrijving hebben vaak negatieve relaties in het verleden gehad en voldoen vaak aan de criteria voor een persoonlijkheidsstoornis, zoals narcistische persoonlijkheidsstoornis, antisociale persoonlijkheidsstoornis of sociopathie of afhankelijke persoonlijkheidsstoornis.
Straffen voor stalking
In de wet staat dat er een maximale gevangenisstraf van 3 jaar voor stalking kan worden opgelegd. De dader kan ook een contactverbod gebiedsverbod of locatieverbod krijgen. In het Wetboek van Strafrecht komt de term 'stalking' niet voor.
Sommige stalkers beginnen 'voorzichtig' met lastigvallen en gaan steeds verder. Andere stalkers beginnen direct nadat de relatie eindigt al met erg intimiderend gedrag. Soms begint iemand met stalken, omdat hij probeert de relatie nog te redden. De stalker zoekt steeds contact met je om het weer goed te maken.
Stalking is iemand bewust de hele tijd lastigvallen, waardoor die persoon zich niet meer veilig voelt. Voorbeelden van stalking zijn achtervolgen, dreigen met geweld, ongewenste telefoontjes en berichten sturen of op naam van iemand anders dingen bestellen.
Als u gestalkt wordt, wordt u regelmatig en herhaaldelijk lastiggevallen. De stalker kan een ex-partner zijn, maar het kan ook gaan om een kennis, collega, leidinggevende, buurman of zelfs een (relatief) onbekende, zoals wanneer iemand een bekende Nederlander stalkt.
Als u de politie meldt (via 0900-8844) dat u wordt lastiggevallen door een stalker, dan wordt uw informatie in de computer vastgelegd. U informeert dus de politie, maar verwacht geen verdere actie. De politie beoordeelt de inhoud van de melding.
Stalking is volgens het Wetboek van Strafrecht een zwaar delict: een misdrijf. Het wordt omschreven als het wederrechtelijk, stelselmatig, opzettelijk inbreuk maken op eens anders persoonlijke levenssfeer met het oogmerk de ander te dwingen iets te doen, iets niet te doen, iets te dulden of vrees aan te jagen.
In het RTL5-programma Zeeman Confronteert: Stalkers helpt Thijs Zeeman Nederlanders die stelselmatig lastiggevallen, belaagd of gestalkt worden, online en/of fysiek.
Mogelijke gevolgen van stalking
In ernstige gevallen van stalking, is er vaak sprake van lichamelijk geweld of beschadiging van bezittingen. In het ergste geval worden slachtoffers gekweld door zelfmoordgedachten en zien ze verhuizen als de laatste mogelijkheid om aan hun stalker te ontkomen.
Maar de variaties in het gedrag van stalkers worden alleen begrensd door hun inventiviteit en creativiteit . Het volstaat te zeggen dat praktisch elk ongewenst gedrag dat direct of indirect een bedreiging inhoudt en angst bij het slachtoffer veroorzaakt, stalking genoemd kan worden.
Bij een stopgesprek spreekt de politie de dader aan op zijn of haar gedrag, zodat het gedrag stopt. Dat kan aan de deur, maar ook op het politiebureau. De keuze is dan aan de dader: stoppen of aangifte en vervolging volgen. Bij een stopgesprek is er juridisch gesproken nog geen sprake van een strafvervolging.
De politie is in de meeste gevallen verplicht om uw aangifte op te nemen. Als u vindt dat de politie niet meewerkt bij uw aangifte, kunt bij de politie zelf een klacht indienen.
We bespreken je zorgen, beantwoorden jouw vragen en geven informatie en advies. Samen kijken we wat er aan de hand is en wat je eventueel zelf kunt doen. Samen kijken we welke stappen je kunt ondernemen, of professionele hulp nodig is, en zo ja, welke hulp.
Kan ik een gesprek weigeren? Wij kunnen niemand dwingen om met ons in gesprek te gaan, maar we hebben wel de wettelijke taak om te onderzoeken of het veilig is in jouw gezin.
Spreek af op het kantoor van de medewerker van Veilig Thuis. Als Veilig Thuis hier niet mee akkoord gaat, vraag dan op welke wettelijke grond zij een inbreuk (menen te) mogen maken op artikel 12 van de grondwet (Huisrecht).
Veilig Thuis neemt meldingen aan die een professional doet op basis van het afwegingskader en voert binnen vijf werkdagen een veiligheidsbeoordeling uit (voorheen: triage). Op basis hiervan bepaalt Veilig Thuis welke vervolgstap nodig is. Hierover informeren ze de melder en de directbetrokkenen.
Om uw persoonsdossier in te zien, moet u een verzoek indienen bij de Justitiële Informatiedienst. Dit kan schriftelijk of per e-mail. Bij dit verzoek moet u uw naam, adres en telefoonnummer vermelden. Ook moet u een kopie van een geldig identiteitsbewijs meesturen.
De politie komt op het spoor van een strafbaar feit, of iemand doet aangifte. Onder leiding van een officier van justitie start een opsporingsonderzoek. De politie gaat op zoek naar de verdachte en verzamelt bewijs, bijvoorbeeld door getuigen te verhoren. Alle bevindingen van de politie komen in een proces-verbaal.
De politie mag dit in sommige gevallen wel doen. Bijvoorbeeld als ze iets in beslag wil nemen of een verdachte wil aanhouden. Ook mag de politie een woning binnen gaan om directe hulp te verlenen. Bijvoorbeeld als iemand gereanimeerd moet worden.
