Geluid. Bij geluid als pijnprikkel is de pijndrempel de geluidsdruk waarboven geluid pijnlijk wordt. De pijndrempel is de minimale geluidsdruk waarboven geluid buiten het oor niet slechts ongemak veroorzaakt, maar werkelijk pijn. De pijndrempel wordt meestal gelegd bij 120 dB.
Volgens sommige internetberichten bezorgt het ter wereld brengen van een kind de vrouw 57 'del'. Del zou hierbij een maat zijn om pijn te meten, met 45 del als de hoeveelheid die een menselijk lichaam redelijkerwijs kan verdragen en 57 del vergelijkbaar met het breken van twintig botten.
Deze vertrekt van 23 kg als maximum gewicht in optimale omstandigheden. In Nederland zijn wettelijke uitspraken van de Hoge Raad gebaseerd op deze methode. Het gewicht van 23 kg is aanvaardbaar voor 75% van de vrouwen en 99% van de mannen.
Wat wel verschillend is, is hoe het brein op zo'n pijnprikkel reageert. En dat heeft alles te maken met de gevoeligheid van het pijnsysteem in de hersenen. Voor een deel is dat erfelijk bepaald: de hersenen van sommige mensen herkennen pijnprikkels eerder en zullen pijn intensiever ervaren.
Hoe emotioneler de kijkers werden, hoe meer pijn ze konden weerstaan. Dat komt volgens de onderzoekers doordat samen naar iets emotioneels kijken het gevoel van verbondenheid verhoogt. Dit gaat gepaard met het aanmaken van endorfines, die ook pijn onderdrukken.
Pas als je interne regulatiesysteem niet meer goed werkt, bijvoorbeeld bij de Ziekte van Crohn, dan worden de pijnprikkels zo sterk dat je ze ervaart. Deze ervaring is vaak overweldigend. Pijn neemt je volledig in beslag. Je kunt hem niet wegdenken.
Vroeger dachten we dat mensen met langdurige pijnklachten langzaam gingen wennen aan de pijn. Het idee was dat de pijngrens van deze mensen steeds hoger kon worden. Maar bij de meeste mensen is dit juist precies andersom. Als pijn langdurig is (>3 maanden), kan het pijnsysteem steeds gevoeliger worden.
De pijngrens is het punt waarbij men pijn niet langer kan verdragen. Bij een hoge pijngrens duurt het langer voordat dat punt bereikt wordt. Iemand die een lage pijngrens heeft, heeft dus sneller het gevoel dat de pijn ondraaglijk wordt dan iemand met een hoge pijngrens.
Pijn kan soms nuttig zijn
Pijn is vervelend, maar soms ook heel nuttig. Pijn kan betekenen dat iets in het lichaam beschadigd is of wordt. Zoals bij een wond, ontsteking, ziekte of gebroken been. Pijn zorgt ervoor dat we iets doen om (meer) schade te voorkomen en het lichaam te laten genezen.
Ja, het is wettelijk toegestaan om vakken te vullen als je 13 bent. Je mag alleen geen spullen tillen die zwaarder zijn dan 10 kilo en dingen duwen of trekken van meer dan 20 kilo.
Dat hangt af van de omstandigheden en hoe vaak en hoe lang je moet tillen. Als alle omstandigheden ideaal zijn, ligt de grens op 23 kilo. Maar ideale omstandigheden komen niet vaak voor. En dus ligt het maximale gewicht dat je kunt tillen zonder gevaar voor je gezondheid vaak een stuk lager.
Beginnende krachtsporters of fitnessers kunnen over het algemeen maar een tot een paar keer 10 tot 60 kg bankdrukken. Mannen die van nature of door hun werk al vrij sterk zijn en/of veel aanleg hebben, kunnen vaak zonder training al één tot enkele keren 60 tot 100 kg bankdrukken.
Geen twijfel mogelijk: een bevalling doet veel meer pijn dan een trap in je kruis. Ook het geboortekanaal van vrouwen is rijk aan dergelijke pijncellen. Tijdens een bevalling wordt het kanaal sterk opgerekt en ervaart de vrouw net zo'n pijn als mannen bij een trap in het kruis.
"Over het algemeen zegt 80 tot 90 procent van de vrouwen dat het de allerergste pijn is die ze ooit hebben gevoeld. We gebruiken de Numeric Rating Scale om pijn te meten. Tien is de allerergste pijn, nul is pijnloos. Vrouwen geven hun bevalling vaak een acht."
Waarom hebben we pijn? Pijn heeft een belangrijke functie in het lichaam van ieder mens, het waarschuwt ons bij (dreigende) schade aan ons lichaam. Pijn zorgt ervoor dat we maatregelen nemen en ervoor zorgen dat ons lichaam op tijd kan herstellen.
Jezelf verwonden voelt voor sommige mensen fijn. Het werkt tijdelijk en daarom kan het ook verslavend zijn. Een andere reden waarom het verslavend werkt, is omdat je lichaam hormonen aanmaakt tegen de pijn: endorfine. Omdat je lichaam daaraan went, moet je jezelf steeds meer en vaker pijn doen.
Congenitale analgesie is, zoals de naam al doet vermoeden, een erg zeldzame aandoening. Dragers van deze (genetische) ziekte kunnen geen fysieke pijn voelen, waardoor ze vaak verwondingen oplopen zoals brandwonden, beenbreuken en andere blessures.
Nu we weten dat een hoge of lage pijngrens niet bestaat, weten we ook dat het niet lukt om je pijngrens te trainen en dat je pijngrens verleggen ook niet lukt. Als je last hebt van chronische pijn kan je wel je hersenen trainen om vaker het signaal VEILIG te sturen waardoor je minder last hebt van pijn.
Als je een pijnprikkel voelt, voel je deze met de sensorische zenuwen. Deze sturen dan een signalen door naar de hersenen. De hersenen sturen dan signalen terug naar de spieren om te bewegen (bijvoorbeeld je hand wegtrekken van een kokende waterketel). Pijn begint dus bij de zenuwen.
Chronische pijn is een ziekte op zich. Omdat vaak sprake is van dermate ernstige klachten dat mensen minder goed of zelfs helemaal niet meer kunnen werken, en als gevolg daarvan in een isolement raken, vormt chronische pijn wereldwijd het grootste socio-economische gezondheidsprobleem.
Wanneer je voorbereid bent op pijn, en die blijkt minder heftig dan verwacht, dan is het gevoel van opluchting zo groot dat de negatieve ervaring van pijn kan worden omgezet in sensatie, comfort of plezier. Zelfs kun je pijn als plezierig ervaren als het plotseling komt.
Een op de 3 tot 5 mensen heeft chronische pijn. In Nederland zijn er dus meer dan 3,2 miljoen mensen met pijnklachten. Hoeveel pijn iemand heeft verschilt per persoon. Sommige mensen hebben zoveel last van hun pijnklachten, dat hulp nodig is.
Hieruit blijkt dat het waarnemen van andermans pijn dezelfde hersencellen activeert als het ervaren van eigen pijn. Met deze studie zetten de onderzoekers een belangrijke stap als het gaat om meer kennis over psychiatrische aandoeningen waar een gebrek aan empathie aan ten grondslag ligt.
