De weke delen van een lichaam zoals ogen en ingewanden zijn na enkele weken of maanden weg. Het spierweefsel (zeg maar het vlees) gaat veel en veel langzamer. Dat komt omdat er in de grond vrij weinig zuurstof doordringt, waardoor er een langzame stofwisseling en langzaam ontbindingsproces is.
Weefsel van organen wordt vernietigd, lichaamscellen worden in hoog tempo afgebroken, de huid verkleurt en raakt los. Vet neemt de langste tijd om te verteren, dus billen en dijen zitten er als laatste aan. Na zo'n tien jaar is alleen het skelet nog over.
Voor een lijk in een kist helemaal verteerd is (verdwenen is), moet u aan tientallen jaren denken. Soms kun je na honderden jaren nog skeletten of delen van skeletten op een oude begraafplaats vinden. Soms is na 20 of 30 jaar alles helemaal weg. Dat verschilt dus van begraafplaats tot begraafplaats.
Manier van opbaren van een overledene
De meest bekende wijze is het gebruik van koelplaten. Door het lichaam koel te houden kan het lichaam langer goed geconserveerd worden. Een andere manier is thanatopraxie, ofwel een lichte balseming.
Na het overlijden zakt het bloed door de zwaartekracht (hypostase) en doordat de bloedcirculatie is gestopt naar de laagst gelegen delen van het lichaam: deze kleuren daardoor paarsblauw (lijkvlekken), waar de hoger gelegen gedeelten bleek worden. In de terminale fase kunnen ook lijkvlekken ontstaan.
Methaanthiol is een kleurloos en onaangenaam ruikend gas dat voortkomt van het brein en bloed van mensen en dieren. Methaanthiol is aanwezig in het brein en bloed van levende mensen. Het lichaam laat methaanthiol vrij gedurende het ontbindingsproces. Methaanthiol ruikt naar zweetvoeten en rotte witte kool.
Een overleden dierbare kan zowel langs komen voordat zij overgaan naar het licht als nadat zij zijn overgegaan naar het licht. Dat is qua waarneming een groot verschil. Bij overleden dierbaren die nog niet zijn overgegaan naar het licht is het namelijk mogelijk hun onverwerkte emoties waar te nemen.
Je beweegt – Je hebt vast wel eens verhalen gehoord over lijken die spontaan rechtop gingen zitten in hun kist. Dit is een mythe. Wel is het zo dat je lichaam spastische trekjes kan vertonen op het moment dat het lichtje uit gaat.
Kist is nodig voor veilig vervoer
Een kist is dan een veilig omhulsel om dat vervoer in optimale omstandigheden te laten gebeuren en daarmee kunnen we ook onaangename geuren vermijden of de overdracht van besmettelijke ziekten tegengaan."
Advies is om de overledene zo min mogelijk (met een zeepproduct) te wassen om de aanwezige beschermende talglaag in stand te houden. Mocht toch worden gewassen, dan zijn voldoende washandjes noodzaak om vooral bevuilde delen van het lichaam van de overledene schoon te wassen.
Als je voor de hoogte van een kist uit gaat van ongeveer 50 cm, moet de diepst begraven kist in een kuil van minstens 275 cm staan. Vaak wordt een diepte van 275 tot 300 cm aangehouden. Veel begraafplaatshouders geven graven voor 2 personen/kisten uit. De diepste kist wordt dan ongeveer op 2 meter diepte begraven.
Het crematieproces
Na de crematieplechtigheid wordt de kist naar de ovenruimte gebracht. Op de kist wordt een vuurvast crematiesteentje met een uniek nummer geplaatst, zodat er geen misverstanden kunnen ontstaan over de identificatie. De kist wordt vervolgens de oven ingevoerd bij een temperatuur van 800 graden.
De schattingen gaan van 10 minuten tot 36 uur, maar veel langer dan dat zal het niet duren voor je stikt. Kleine mensen zullen het doorgaans iets langer rekken dan grote mensen doordat ze een grotere voorraad zuurstof hebben.
In Europa worden sinds de 14e eeuw steeds vaker mensen in een kist begraven. Vanaf de 17e eeuw werd het gebruikelijk en inmiddels is het onderdeel van onze cultuur geworden. Dit om praktische en hygiënische redenen. Zo is het is een stuk gemakkelijker om een overleden persoon in een kist te vervoeren.
Als de wat minder vitale organen steeds slechter werken en het stervensproces vordert, zijn uiteindelijk de vitale organen aan de beurt. Dat betekent bijvoorbeeld de ademhaling, het hart en uiteraard bepaalde hersenfuncties.
Niet alleen door de reis die haar lichaam nog moest maken om in Windsor te komen, maar ook het transport daar zou breken met tradities: ze wilde als 'soldatendochter' begraven worden, met veel militair eer en, met haar kist vervoerd op het onderstel van een kanon, in plaats van een rijkversierde koets.
Met de huidige technologie is er geen onzekerheid meer of iemand wel of niet echt overleden is. Daarom doet crematie geen pijn voor de overledene. Is gecremeerd worden een zonde? Er is geen passage in de bijbel die zegt dat cremeren een zonde is.
De Wet op de lijkbezorging verplicht nabestaanden niet om een overledene te begraven of cremeren in een kist. Toch wordt er vooral bij cremeren wel een voorkeur aangegeven om een kist te gebruiken.
Voor een crematie wordt de oven voorverwarmd tot zo'n 800 graden Celsius. Tijdens de verbranding loopt de temperatuur op tot zo'n 1100 graden Celsius. Een crematie duurt gemiddeld zo'n vijf kwartier. Na de verbranding worden de as van de overledene en andere overblijfselen (identificatiesteentje, metalen) verzameld.
Ja, je mag een overledene ook kussen.
Ze ontstaan als aminozuren afbreken en ze ruiken naar stinkdieren, zwavel en menselijke uitwerpselen. Dan is er nog dimethyldisulfide dat ruikt naar rotte kool.
Pijn is één van de meest voorkomende klachten op een sterfbed, net als de angst voor pijn. Om de lichamelijke pijn te verlichten kan het nodig zijn dat de zieke steeds meer pijnmedicatie nodig heeft. De kans is aanwezig dat dit het levenseinde enkele uren of dagen bespoedigt.
Waken is in de nabijheid zijn van de stervende in laatste dagen/ uren van zijn of haar leven. Het is een vorm van afscheid nemen en voor de ander zorgen. De stervende zal meestal in bed liggen omdat het lichaam ernstig verzwakt is. Deze periode is vaak intensief omdat er allerlei emoties de kop op zullen steken.
Als u denkt dat de AIVD onderzoeksgegevens over u of een overleden familielid in zijn archieven heeft, kunt u daarvoor een inzageverzoek indienen. Formeel heet een inzageverzoek aan de dienst 'een aanvraag tot kennisneming'. Bij een aanvraag tot kennisneming van (persoons)gegevens gaat het om persoonlijke informatie.
